Prolog

 Czułam jak świat wirował, jak ludzie rozmawiali na zwykłe tematy, jak się kłócili. Niektórzy krzyczeli po sobie, niektórzy uspakajali się. Dla mnie to wszystko było niewyraźne. Stałam na środku z zamkniętymi powiekami, nic dla mnie już nie ma sensu. Moim pragnieniem była ucieczka. Ja jestem inna, oni są inni. Nienawidzą mnie za to kim jestem, ja nienawidzę ich za to, że są normalni, że mogą bezproblemu założyć rodzinę i umrzeć w ich gronie, że nie są samotni tak jak ja...
 Nazywam się Elise Skinner, mam siedemnaście lat. Urodziłam się na Syberii, ale tak naprawdę jestem córką Polki i Anglika, którzy byli naukowcami. Wychowałam się w Rosji. Oczywiście, w wieku dziesięciu lat moi rodzice zaginęli na pustyni lodowej. Nikt nigdy nie odnalazł ich, mówiono mi, że nie żyją. Kiedy miałam trzynaście lat poznałam siebie tak naprawdę. Dowiedziałam się, że nie jestem normalnym dzieckiem. Nie odczuwałam zimna. Nie ważne czy było - 2 czy - 20. Zawsze było mi ciepło... Lecz kiedy temperatura podnosiła się do trzydziestu stopni z moim samopoczuciem źle było. Od czternastego roku życia byłam skazana na samotność. Miałam już dosyć tego jak ludzie się mi przyglądali...
 Otworzyłam oczy.
 Stałam na środku chodnika, którędy przechodziły tłumy ludzi. Wszyscy mieli na sobie płaszcze, ponieważ była zimna jesień. Tylko ja miałam na sobie krótkie shorty i białą bokserkę. Widziałam jak oni się na mnie patrzą. Wiedziałam, że mają mnie za wariatkę, ale co mi po ich myślach? Nie znają mnie... Nie wiedzą co potrafię...
 Uniosłam jeden z kącików moich ust, odwróciłam się na pięcie i razem z tłumem ruszyłam do centrum.